طلاى میناکارى (صبى اهواز)

صابئین مندائی را می‌توان مردمانی صنعت‌گر و شهرنشینی دانست که نمی‌توان ایشان را از «طلای اهواز» یا «طلای صبی» و میناکاری جدا کرد تا آنجا که در خوزستان برخی از مردم عامی از اصطلاح طلافروش برای خطاب و معرفی صابیئن استفاده می کنند، نقره و مینا کاری شاید شغل اجدادی و باستانی این قوم باشد ،چرا که اینان پیش از حضور در جلگهء خوزستان ،در محلی در فلسطین امروزی به نام مدیان mediyan  زندگی می کرده اند که در زبان سریانی بطور واضح و روشن به معنای مرد نقره کار می باشد.]

صنعت میناکاری روی طلا و نقره ،گونه‌ای از صنایع دستی است که منحصر به صابئین مندائی بوده و غیر از ایشان کسی در خوزستان به این هنر و صنعت اشتغال ندارد. طرح‌هایی که مندائیان برای میناکاری به کار می‌برند، طرح‌هایی برگرفته از حال و هوا و فرهنگ عمومی منطقه است. نقوش قایق و نخل و شتر بیشترین نقش‌های به کار رفته در میناکاری مندائیان هستند و به کارگیری این نقوش ویژه مهر میناکاری مندائی است،هر چند که جواهر کاران کشورهای عربی مانند یمن و حجاز نیز دقیقاً همین طرحها و نقوش را تقلید نموده اند ولی بنا به اقرار همهء صنعتگران این هنر ،نقوش مندایی از زیبایی و حس خاصی برخوردار است که سایر اقوام و ملل از آن بی بهره اند. میناکاری‌های اهواز معمولاً در بخشی از مغازهء طلا و نقره فروشی انجام می‌شود و کارگاه‌های مستقلی برای انجام این کار وجود ندارد. روال کار برای میناکاری به این صورت است که ابتدا صفحات طلا یا نقره به اندازه‌های مناسب برای ساختن قطعهء موردنظر بریده می‌شود و سپس روی قالب گذاشته می‌شود و با کوبیدن، طرح موردنظر را روی آن نقش می‌کنند. پس از آن،قطعه را کمی با سوهان می‌سایند تا قسمت‌های برجسته آن با یکدیگر هم طراز شوند. بعد از آن پودر مخصوص میناکاری را روی قطعه قرار می‌دهند. این پودر به رنگ سیاه و متشکل از نقره و مس و گوگرد است که در اثر حرارت ذوب می‌شود و به شکل لعاب در می‌آید. برای اینکه پودر مینا به لعاب تبدیل شود، قطعه را که رویش با پودر پوشانده شده است با آتش حرارت می‌دهند تا پودر ذوب شده و روی قطعه پخش شود.